vĕrēcundus, a, um, adj. [vereor], feeling shame (at any thing good or bad), shamefaced, bashful, shy, coy, modest, diffident, etc. I.Lit.: nimis verecunda es (uxor), Plaut. Am. 3, 2, 22: decet verecundum esse adulescentem, id. As. 5, 1, 6: homo non nimis verecundus, Cic. de Or. 2, 88, 361: misi ad te quattuor admonitores non nimis verecundos, id. Fam. 9, 8, 1: innocentes et verecundi, id. Leg. 1, 19, 50: populus, Hor. A. P. 207: saepe verecundum laudasti, id. Ep. 1, 7, 37: Bacchus, moderate, id. C. 1, 27, 3 (cf.: modicus Liber, id. ib. 1, 18, 7): orator in transferendis verecundus et parcus, Cic. Or. 24, 81: vultus, Ov. M. 14, 840: ore loqui, Mart. 8, 1, 2: color,
a blush
, Hor. Epod. 17, 21: rubor, Ov. M. 1, 484: pudor, id. Tr. 4, 4, 50: verecunda debet esse translatio, Cic. de Or. 3, 41, 165: oratio, Quint. 11, 3, 96: verba, id. 10, 1, 9: causa, id. 4, 5, 19: vita, Ov. Tr. 2, 354.—With subj.clause: transire in diversa subsellia, parum verecundum est, Quint. 11, 3, 133: hoc dicere verecundum est, i. e.
I am ashamed
, id. 7, 1, 56.—Comp.: verecundior in postulando, Cic. Phil. 14, 5, 11: verecundior in loquendo, id. Fam. 7, 33, 2: partes, i. e.