Imperitus, pen. prod. Adiect. Plaut.Not expert: easie to bee deceiued: vnskilfull: ignorant: vnlearned.Homine imperito nunquam quicquam iniustius. Teren. No man in the worlde is more unreasonable than a person vnexpert and vnskilsull.Imperitus & callidus, contraria.Cic.Imperitum vulgus. Plin. The ignorant, rude or vnskilsull.Imperita multitudo.Cic.The simple and rude people.Imperitus & indoctus.Cic.Imperitus retum. Plant. Of no experience.Homo omnium rerum imperitus, quærit quid sit ad perpendicolum.Cic.An ignorant man that knoweth nothing.Imperitus expersque linguæ græcæ. Plin. Vnskilfull and ignorant in the greeke.Eam quidem ad rem haud imperiti.Plaut.Not vnlkilful for that purpose.Imperitia. imperitiæ, f. g. Plin. Lacke of knowledge: ignorante: vnskilfulnes.Imperitè. pen. prod. imperitius, imperitissime. Aduerb. Cic.Vnexpertly: vnskilfully: vnlearnedly.Dicèbat Scipio non imperitè.Cic.Sripio sayde not vnskilfully.Quid potuir dici impetitius, qum, &c.Cic.Imperitissime ictum.Cic.Spoken very unskilsully.
Lewis and Short: Latin dictionary
impĕrītus (inp-), a, um, adj. [2. inperitus], inexperienced in any thing, not knowing, unacquainted with, unskilled, ignorant, without experience (class.; syn.: ignarus, rudis; opp. prudens, callidus); constr. usually with the gen. or absol., rarely with in.(a). With gen.: homines adulescentulos, inperitos rerum, Ter. And. 5, 4, 8: summi juris peritissimus, civilis non imperitus, Cic. Rep. 5, 3: imperitus foederis, rudis exemplorum, ignarus belli, id. Balb. 20, 47; cf. id. de Or. 3, 44, 175: homo imperitus morum, agricola et rusticus, with no experience of life, id. Rosc. Am. 49, 143: homines barbari et nostrae consuetudinis imperiti, Caes. B. G. 4, 22, 1; cf. id. ib. 1, 44, 17: conviciorum, Auct. Her. 4, 10, 14: lyrae, Quint. 1, 10, 19: poëmatum quoque non imperitus, Suet. Aug. 89.—(b).Absol.: homine inperito numquam quicquam injustius, Ter. Ad. 1, 2, 18: cum in theatro imperiti homines, rerum omnium rudes ignarique consederant, Cic. Fl. 7, 16: callidum imperitus fraudasse dicitur, id. Rosc. Com. 7, 21: sin apud indoctos imperitosque dicemus, id. Part. 26, 92; cf. id. Rep. 1, 16: cum imperiti facile ad credendum impellerentur, id. ib. 2, 10: uti prudentes cum imperitis manus consererent, Sall. J. 49, 2: ne quis imperitior existimet, me, etc., Cic. Rosc. Am. 46, 135; so, imperitiores quidam, Quint. 1, 10, 28: contio quae ex imperitissimis constat, etc., Cic. Lael. 25, 95: multitudo imperita et rudis, Liv. 1, 19, 4.—Rarely of things: ingenium, Plaut. Trin. 3, 2, 39: poëma imperito quodam initio fusum, Quint. 9, 4, 114.—(g). With in: in his non imperitus, Vitr. 1, 1: in verbis adeo imperitus, Quint 1, 4, 27; 12, 3, 5.— Hence, adv.: impĕrītē, unskilfully, ignorantly, awkwardly: imperite absurdeque fictum, Cic. Rep. 2, 15: dicebat Scipio non imperite, id. Brut. 47, 175: excerpta, Quint. 2, 15, 24.—Ellipt.: hoc imperite (suppl. factum), Cic. Phil. 2, 32, 81.—Comp.: quid potuit dici imperitius?Cic. Balb. 8, 20.—Sup.: cum est illud imperitissime dictum, Cic. Balb. 11, 27.