Arripio, árripis, pen. cor. arrípui, arréptum, atripere. To take quickly: to take by violence: to satch: to plncke.Te barba arripiam.Plaut.I will plucke or catch thee by.Ex circulo aliquem arripere.Cic.Artipit dolor.Cic.Taketh him.Arripit animus.Cic.Arripi ad vel in quæstionem.Cic.To be taken away and examined by tormeuts. Arripere terram velis.Virg.To saile into any land. Arripere aliquid ad reprehendÊdÛ. Ci. To take captiously. Arripere causam ad incendia.Cic.To take an occasion or quarell to burne.Causam & tempus arripere.Cic.Arripere occasionem.Liu.Arripere auxilium & opem ad rem aliquam.Plaut.Arripere facultatem lædendi.Cicer.To take occaston or oportunitie. Cognomen sibi arripere ex aliorum imaginibus.Cic.To attribute to him selfe the surname of some noble house. Arripere maledictum ex triuio.Cic.To vse a reprochfull word or taunt, that is commonly in enery verlets mouth.Arripere verba de soro.Cic.To ift or helpe him selfe with wordes vsed in the common place. Arripere similitudinem alicuius.Cic.To endeuour to resemble or he like to. Sermone aliquo arrepto, pro Mandato abuti.Cic.To take a sentence spoken of man, and abuse it for a commaundement.Arripere quod alter summonuit.Terent.To doe that one putteth vs in mind of.Arripere aliquid ex responsione alterius.Cic.To take some word of an other mans aunswere. Arripere sese foras.Plaut.To get him out of doores quickely.Medium arripere aliquem. Ter. To take him by the middle. Arripere celeriter, & Tardè percipere, contraria.Cic.To be quicke of capacitie.Discere & Arripere, contraria.Cic.Auidè arripere literas.Cic.To learne greedily.
Lewis and Short: Latin dictionary
ar-rĭpĭo (adr-, B. and K.; arr-, Lachm., Ritschl, Fleck., Merk., Rib., K. and H., Weissenb., Halm), rĭpŭi, reptum, 3, v. a. [rapio], to seize, snatch, lay hold of, draw a person or thing to one's self (esp. with haste). I. In gen. A.Lit.: ut eum eriperet, manum arripuit mordicus: Vix foras me abripui atque effugi, Plaut. Curc. 5, 1, 7; cf. the first of the words following, formed by Plaut. after the manner of Aristophanes: Quodsemelarripides Numquampostreddonides, Pers. 4, 6, 23 Ritschl: gladium, id. Capt. 4, 4, 7; Vulg. Gen. 22, 10: pugionem, ib. Num. 25, 7: securim, ib. Jud. 9, 48: arma, Liv. 35, 36: cultrum, id. 3, 48: telum, vestimenta, Nep. Alcib. 10, 5: arcus Arripit, Ov. M. 5, 64: ensem, id. ib. 13, 386: saxum, Curt. 6, 9: pileum vel galerum, Suet. Ner. 26: scutum e strage, Tac. A. 3, 23: sagittam et scutum, Vulg. Jer. 6, 23: clipeum, ib. Isa. 21, 5: aliquem barbā, Plaut. Rud. 3, 4, 64: manu, Liv. 6, 8: aliquam comā, Ov. M. 6, 552: caput capillo, Suet. Galb. 20: manum alicujus, Auct. B. G. 8, 23; Hor. S. 1, 9, 4.—B.Trop., to take to one's self, procure, appropriate, seize: Arripe opem auxiliumque ad hanc rem, Plaut. Mil. 2, 2, 65: vox et gestus subito sumi et aliunde adripi non potest, Cic. Or. 1, 59, 252: cognomen sibi ex Aeliorum imaginibus adripuit, id. Sest. 32: non debes adripere maledictum ex trivio aut ex scurrarum aliquo convicio, id. Mur. 6: libenter adripere facultatem laedendi, id. Fl. 8, 19: aliquid ad reprehendendum, id. N. D. 2, 65, 162: impedimentum pro occasione arripere, Liv. 3, 35 al.—II.Transf.A. In gen., to seize, lay hold of, take possession of, secure: Sublimem medium arriperem, et capite pronum in terram statuerem, Ter. Ad. 3, 2, 18: simul arripit ipsum Pendentem, Verg. A. 9, 561: medium arripit Servium, Liv. 1, 48: quando arripuerit te spiritus Domini malus, Vulg. 1 Reg. 16, 16; so ib. Luc. 8, 29: Existit sacer ignis et urit corpore serpens, Quamcumque arripuit partim, Lucr. 6, 661: quemcumque patrem familias adripuissetis ex aliquo circulo,
you might have taken
, Cic. de Or. 1, 34, 159: nisi forte eum (dolorem) dicis, qui simul atque adripuit, interficit, id. Fin. 2, 28, 93: vitulum, Vulg. Deut. 9, 21: leones, ib. Dan. 6, 24: navem, ib. Act. 27, 15: arrepto repente equo, Liv. 6, 8: cohortes arreptas in urbem inducit, id. 34, 20.—Trop., of the mind, to seize upon with eagerness or haste, to learn quickly or with avidity: pueri celeriter res innumerabiles adripiunt, Cic. Sen. 21, 78: quas (sc. Graecas litteras) quidem sic avide adripui, quasi diuturnam sitim explere cupiens, id. ib. 8, 26; cf. id. Mur. 30: Quarum studium etsi senior arripuerat, Nep. Cato, 3, 2: quaerit Socrates unde animum adripuerimus, si nullus fuerit in mundo, Cic. N. D. 3, 11, 26: quod animus adriperet aut exciperet extrinsecus ex divinitate, id. Div. 2, 11, 26.—B. As a judicial t. t., to bring or summon before a tribunal, to complain of, accuse (cf. rapio; esp. freq. of those who are complained of after leaving their office): eum te adripuisse, a quo non sis rogatus, Cic. Planc. 22, 54: ad quaestionem ipse adreptus est, id. Clu. 33: tribunus plebis consules abeuntes magistratu arripuit, Liv. 2, 54: arreptus a P. Numitorio Sp. Oppius, id. 3, 58: arreptus a viatore, id. 6, 16: quaestor ejus in praejudicium aliquot criminibus arreptus est, Suet. Caes. 23: inter Sejani conscios arreptus, id. Vit. 2.—Hence, C. In Horace, to attack with ridicule or reproach, to ridicule, satirize: Primores populi arripuit populumque tributim, Sat. 2, 1, 69: luxuriam et Nomentanum arripe mecum, id. 2, 3, 224.