ad-jungo, nxi, nctum, 3, v. a., to add, join, annex, or bind to any thing. I.Lit., of cattle, to yoke, to harness (cf.: jugo, jugum, jungo, etc.): adjunxere feras (preceded by bijugos agitare leones), Lucr. 2, 604: tauros aratro, Tib. 1, 9, 7: plostello mures, Hor. S. 2, 3, 247: tigribus adjunctis aurea lora dabat, Ov. A. A. 1, 552; so id. Am. 1, 1, 26; Gell. 20, 1.—Hence, II.Transf.A. Of persons or things, to join or add to.—With ad or dat.: ad probos te adjunxeris, Plaut. Aul. 2, 2, 59; where the figure of yoking is closely adhered to (v. the connection): adjunge te ad currum, Vulg. Act. 8, 29: socium quaerit, quem adjungat sibi, Plaut. As. 2, 2, 22: comitem T. Volturcium, Cic. Cat. 3, 4: se comitem fugae, id. Att. 9, 10, 2: ei proxime adjunctus frater fuit, id. Brut. 28: viro se, Verg. A. 8, 13: adjuncti sunt Paulo et Silae, Vulg. Act. 17, 4: accessionem aedibus, Cic. Off. 1, 39: ulmis vites, Verg. G. 1, 2: classem lateri castrorum, id. A. 9, 69; so esp. freq. of places, lying near, adjacent: huic fundo continentia quaedam praedia et adjuncta mercatur, Cic. Caec. 4; Nep. Dion. 5; Curt. 8, 1; cf. id. 5, 4; Sil. 8, 642.—Trop.: ad malam aetatem adjungere cruciatum, Pac. ap. Non. 2, 1: imperium credat gravius esse, vi quod fit, quam illud quod amicitia adjungitur,
the command which is put upon him
,
given him
,
with kind feeling
, Ter. Ad. 1, 1, 42.—Hence, adjungere aliquem sibi, to bind to one's self, to enter into friendship with, to make one a friend: familiam colere, adjuvare, adjungere, Ter. Ad. 5, 8, 4; Cic. Mur. 19; so Q. Cic. Pet. 7; Nep. Alc. 5, 9; id. Eum. 2; so, agros populo Romano, Cic. Agr. 1, 2: totam ad imperium pop. R. Ciliciam, id. Imp. Pomp. 12, 35: urbem in societatem, Liv. 37, 15: sibi aliquem beneficio, to lay one under obligation to one's self, to oblige: quem beneficio adjungas, Ter. Ad. 1, 1, 47; also without beneficio: ut parentes propinquosque eorum adjungeret, Tac. A. 3, 43.—B. Met. of mental objects, to apply to, to direct to (very freq. and class.): animum ad aliquod studium, Ter. And. 1, 1, 29: fidem visis,
to give credit to
, Cic. Ac. 1, 11; id. Div. 2, 55: huc animum ut adjungas tuum, Ter. Hec. 4, 4, 61: diligentia vestra nobis adjungenda est, Cic. Clu. 1: ut aliquis metus adjunctus sit ad gratiam, id. Div. in Caecil. 7, 24: suspicionem potius ad praedam quam ad egestatem,
to direct suspicion rather to him who possesses the booty
,
than to him who lives in poverty
, id. Rosc. Am. 31.—C.To add or join something to a thing as an accompaniment, to annex, to subjoin, to let follow or attend: audi atque auditis hostimentum adjungito, hear and let requital follow what is heard, Enn. ap. Fest. s. v. redhostire, p. 270 Müll. (Trag. v. 154 Vahl.): huic voluptati hoc adjunctum est odium, Plaut. Curc. 1, 3, 34: istam juris scientiam eloquentiae tamquam ancillulam pedisequamque adjunxisti, Cic. de Or. 1, 55, 236.— Hence of a new thought or circumstance, toadd it to the preceding: quod cum dicerem, illud adjunxi: mihi tecum ita, etc., Cic. Fam. 5, 2: satis erit dictum, si hoc unum adjunxero, Nep. Epam. 10: His adjungit, Hylan nautae quo fonte relictum Clamassent, Verg. E. 6, 43 (v. addo, adjicio, etc.): ad ceteras summas utilitates, haec quoque opportunitas adjungatur, ut, etc., Cic. Imp. Pomp. 17, 50: Adjuncto vero, ut iidem etiam prudentes haberentur, id. Off. 2, 12.—Hence, D. In rhet.: adjuncta, n., collateral circumstances: loci argumentorum ex adjunctis repeti possunt, ut quaeratur, quid ante rem, quid cum re, quid postea evenerit, Cic. Top. 12; so id. ib. 18; cf. consequens.—Hence, adjunctus, a, um, P. a.A.Joined, added to, or connected with a thing: quae propiora hujus causae et adjunctiora sunt, Cic. Clu. 10: ventum ad veram et adjunctissimam quaestionem, Arn. 7, p. 243.—Hence, B. adjuncta, ōrum, n., additional circumstances, adjuncts, things closely connected with, belonging or suitable to: semper in adjunctis aevoque morabimur aptis, Hor. A. P. 178.—Adv. not used.